Klapsa czy konferencja?

Wpisy oznaczone słowem–kluczem „pizza”

• 29. 01. 2010, Paulina

  Z wolnej Woli – prawdziwa włoska pizza

  Pewnego zimnego, grudniowego wieczoru, postanowiłam razem z T. upiec w domu prawdziwą włoską pizzę.
  Jakby nie patrzeć, dobra pizza jest przecież taka dobra… Mimo, że nie jest w pierwszej 10 najzdrowszych produktów żywieniowych, to wszyscy ją uwielbiają.
  Zrobić pizzę w domu nie jest łatwo, gdyż ciasto trzeba długo wyrabiać, co jest dość męczące, a potem piec je krótko w bardzo wysokiej temperaturze. Warto jest do wyrabiania ciasta namówić mężczyzne, bo to jest naprawdę mega męskie zajęcie ;)

  T. okazał się urodzonym pizza masterem co widać na zdjęciach.

  W popularnych piekarnikach elektrycznych najwyższa temperatura to 220 stopni i to jest troszke za mało.  Najlepiej sprawdza sie przy domowym wypieku pizzy stary, gazowy piekarnik. Po prostu nie ma to jak otwarty ogień. T. jest szcześliwym posiadaczem piekarnika marki EWA, w dodatku lekko stunningowanego, który buchał gorącem na całą kuchnię, a wskaźnik temperatury wychylał się daleko poza skalę.

  

  Do ciasta użyliśmy specjalnej włoskiej mąki do pizzy, typu 001, która jest bardzo drobna i zawiera dużo glutenu, który sprawia, że ciasto jest elsatyczne i daje sie rozciągać w cienkie placki. Zapomniałam dodać na wstępie, że naszym celem od samego początku było zrobienie cieniutkiej i chrupiącej pizzy, a nie jakiegoś przerośniętego placka drożdżowego!!!

  Oto sekretny przepis T. na ciasto:

  2 szklanki (250-300g) mąki do pizzy
  5 g drożdży
  1/4 szkl ciepłej wody
  1/2 łyżeczki cukru
  szczypta soli
  4 łyżki oliwy

  (proporcje na dwa placki)

  Drożdże i cukier rozpuszczamy w wodzie, czekamy aż zaczną bąbelkować,  mąkę wysypujemy na stolnicę, dodajemy rozpuszczone drożdże i zaczynamy ugniatać. Ugniatamy, ugniatamy, ugniatamy, dość długo, aż ciasto stanie się elastyczne, dzielimy na pól, zagniatamy w kule i zostawiamy w spokoju, przykryte ściereczkami, do wyrośnięcia.

  

  W sumie jak zrobimy już ciasto to potem już wszystko idzie z górki.

  W czasie kiedy ciasto sobie rośnie przygotowujemy sos pomidorowy i dodatki. Potrzebujemy:

  150 ml koncentratu pomidorowego
  2 ząbki czosnku
  5 łyżek stołowych oliwy z oliwek
  oregano, bazylię, szczyptę ostrej papryki
  sól, szczyptę cukru

  Mieszamy koncentrat z oliwą, rozgniecionym czosnkiem i przyprawami. Solimy, dodajemy trochę cukru. Sprawdzamy czy dobre. Gotowe.

  Przygotowujemy dodatki: anchois (1 op) , cienko pokrojoną cebulę ( 1 nieduża), kilka suszonych pomidorów, oliwki, kapary (mały słoiczek), kilka plasterków prosciutto, puszkę tuńczyka no i oczywiście pokrojoną w plasterki mozarellę, na tę ilość ciasta powinny wystarczyć dwie kule po 120gr. Dodatków nie powinno być zbyt wiele, powinny być wyraziste w smaku i nie powinny być zbyt wilgotne, jeśli chcemy żeby pizza była chrupka i nie za ciężka.

  Z dodatkami jest pełna dowolność, my upieczone pizzę obłożyliśmy obficie rukolą, żeby zaspokoić moją dietetyczną fobię.

  Wyrośnietę kulki ciasta, uderzamy mocno o blat, serio, to po to aby pozbyć się nadmiaru powietrza i zaczynamy palcami rozciągać żeby uzyskać cienki placek. Uwaga, to wcale nie jest łatwe. T. trochę pomagał sobie wałkiem, a potem robił rozciągniętym plackiem efektowne obroty nad głową. Nasze pizze miały nieklasyczny prostokątny kształt ( pizza na cienkim cieście, czyli neapolitana, jest zazwyczaj okrągła), posmarowaliśmy je cienko sosem pomidorowym, obłożylismy mozzarellą, a następnie różnymi wariacjami dodatków.

  Do rozgrzanego piekarnika, buch na 10-15 minut i gotowe, pyszne domowe pizze na chrupiącym, cienkim cieście.

  Komentarze:

  5 Dodaj swój komentarz

  Słowa–klucze:

  pizza, przepis